ترسیم نقشه آلودگی هوا به کمک تلفن‌‌ همراه

از این رو، پژوهشگران مؤسسه فناوری کارلسروهه در آلمان حسگری را طراحی کردند که به گوشی های هوشمند متصل می شود و قادر است سطح ریزگردها را در هوا اندازه گیری کند.

انتظار می رود با استفاده از اطلاعات جمع آوری شده از حسگرهای متصل به گوشی های هوشمند همه شهروندان، بتوان نقشه آلودگی هوا در یک منطقه را ترسیم کرد. این که چند نفر باید به این حسگرها مجهز باشند تا در نهایت به یک نقشه قابل استناد برسیم هنوز مشخص نیست، زیرا این فناوری در حال آزمایش بوده و مورد تست های میدانی قرار نگرفته است. اما می دانیم اگر حسگرهای تعبیه شده اطلاعات پایدارتر و دقیق تری ارائه دهند، اندازه گیری های فردی به مراتب معنی دارتر می شود و تراکم جمعیت دیگر حائز اهمیت نخواهد بود.

البته پیشتر نیز عده ای از پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا به این موضوع پرداخته بودند. آنها قصد داشتند برنامه ای طراحی کنند که بتواند سطح آلودگی محلی را رهگیری کند، اما مطالعات حاضر در پی یافتن کانون ریزگردهاست و فقط به آلاینده های منتشر شده توسط وسایل نقلیه و خودروها نمی پردازد.

سه سال پیش نرم افزاری طراحی شد که میزان آلودگی هوا را به وسیله تحلیل عکس ها تخمین می زد. پژوهشگران بر این باورند که گوشی های هوشمند براحتی می توانند سطح ذرات معلق را تشخیص دهند، زیرا دوربین آنها دارای چراغ LED برای تابش نور است. آنها یک حسگر نوری گرد و غبار، مدل Sharp GP2Y1010، روی گوشی نصب کردند و به منظور افزایش شدت نور از یک تله نوری کمک گرفتند تا اندازه گیری ریزگردها با دقت بیشتری انجام شود.

اگر محیط آکنده از دود و غبار باشد، نور بعد از ورود به تله نوری پراکنده شده و سپس روشنایی پیکسل ها در عکسی که متعاقبا گرفته می شود کانون گرد و غبار را نشان خواهد داد. دقت حسگر کنونی حدود یک میکروگرم در مترمکعب است. ریزگردها در این مقیاس قابل تشخیص نیست و فقط امکان اندازه گیری دود و ذرات درشت وجود دارد.

پژوهشگران ادعا می کنند برای افزایش دقت باید یک حسگر جدید طراحی شود تا بین عملکرد چراغ و فیبر نوری که نور را به سمت حسگر هدایت می کند هماهنگی بیشتری به وجود آورد، الگوریتم های سنجش و ارزیابی را میزان سازی و عکس ها را با وضوح مضاعف ذخیره کند. این حسگر که به وسیله یک آهنربا پشت گوشی قرار می گیرد، یک یا دو سال آینده به بازار عرضه خواهد شد.

مشکل اینجاست که وقتی محصول نهایی در دسترس عموم قرار گرفت، چگونه باید مردم را ترغیب کرد که از آن استفاده کنند. البته برای بسیاری همین که بدانند شرکت در چنین برنامه ای به نفع خود و خانواده شان خواهد بود، کافی است. عده ای پیشنهاد می دهند برای تشویق عموم بد نیست از یک نظام بازی گونه الهام بگیریم؛ برای مثال، برنامه را طوری طراحی کنیم تا اگر کسی از منطقه ای که کمتر تحت پوشش قرار گرفته اقدام به ثبت اندازه گیری کرد امتیاز بیشتری دریافت کند.

در شهرهایی مانند پکن که آلودگی هوا در بیشتر روزها به مرز خطر می رسد، طی روز پدیده مه دود قابل رؤیت است، اما در بعضی شهرها ممکن است غلظت آلاینده ها در یک منطقه خاص بوضوح دیده نشود. گاهی حتی درصد آلودگی در خیابان های مختلف یک شهر یکسان نیست. امید است این پروژه دریچه ای به سوی حفظ سلامت جامعه باز کند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *